Hoe verjaardagswensen mijn gedachten op hol doen slaan

Afgelopen week was ik jarig. Ik ontving felicitaties via post, telefoon, mail, wassap, voicemail, Facebook, LinkedIn. Een feestje! Ik gloei altijd van plezier als mensen aan me denken. Het vieren van mijn verjaardag doe ik niet echt. Als iemand me niet feliciteert is dat prima. Maar het wél ontvangen van een verjaardagswens, vind ik stiekem heel erg leuk.

Niet spontaan

Als ik Facebook open, krijg ik te zien wie er jarig is. Ook bij LinkedIn. Ik hoef zo niets te onthouden. En een felicitatie is supersnel geschreven. Easy peasy. En toch doe ik het zelf niet altijd.

Op hol geslagen gedachten

Ik denk er namelijk van alles van. Denkt de jarig dat ik het alleen maar doe omdat Facebook het me zo makkelijk maakt? Denkt de jarig dat ik niet oprecht ben? Als ik het bericht nu schrijf, is het wel heel gemakkelijk. Niet waardevol dus. Ik schrijf het later wel. Vergeten. O jee, wat denk de jarige wel als ik een paar dagen te laat ben. Dan maar niet meer. Wat zullen de andere denken, want alles is zichtbaar. Even kijken of die en die wel gereageerd hebben. Die hadden toch ruzie. Wow, hebben die en die zoveel contact, waarom weet ik dat niet…. Grrr… Wat ik er wel niet bij verzin.

Mega-onzeker

Gênant. Alsof iedereen de hele dag alleen maar bezig is met mij. Tuurlijk niet. Het schaamrood staat op mijn kaken. Hoe onzekerheid je zo op kan blazen, tot idiote proporties.

#happythankyoumoreplease

En de giller is, als ik een felicitatie ontvang, denk ik geen moment aan de eventuele negatieve motivaties van de gever. Dat die calculerend zou zijn, te vroeg, te laat, de makkelijk, te kort, te lang. Ben ik helemaal niet mee bezig. Ik denk alleen, oh leuk – die denkt aan me. Neemt een paar seconde voor me. Das voldoende, das leuk! En ook al is de motivatie zo zo, kan dat me helemaal niks schelen.

Ik durf niets te beloven hoor….

Voortaan maar altijd gewoon gebruik maken van die mooie functies van social media? Hoewel, nu ik dit zo schrijf…. zullen de mensen dit niet van me verwachten. Stel ik ze dan teleur. Denken ze dan slecht over me? Ga ik weer……

Gelukkig herken ik die gedachten nu

Gelukkig kan ik er om lachen

Ik ben toch niet de enige?