De langste dag van het jaar als herinnering

21 juni is de langste dag van het jaar. De zon komt op om 5.18 uur gaat onder om 22.02 uur. Het licht zien we al lang daarvoor en nog lang daarna.

Elk jaar weer ben ik verrast dat het zo vroeg in het jaar is. Ik associeer de langste dag met hoog zomer, een hete dag eind juli. Maar dan worden de dagen al weer korter.

Vroeger, en elders, werd deze dag gevierd met een groot feest. Wij helaas niet (meer). Daarom dit artikel vandaag. Lees hieronder hoe de langste dag mij her-innerd tot mindfulness.

Beweging gebeurt de hele tijd

De zon komt elke dag op een ander moment op. En gedurende de dag draait de zon (of wij, eigenlijk), en verandert van hoek. Het jaar wentelt, als een wiel. Lente, zomer, herfst, winter.

Een knop van een bloem, de kleurrijke bladeren die ontvouwen, en weer kleurloos en slap gaan hangen, en afvallen.

Het moment van zonsopgang is het koudst, en daarna wordt het warmer, en vervolgens koelt het weer af.

Als een boom omvalt, kan het licht de kleine boompjes op de bosbodem weer bereiken, zodat die kunnen groeien. Het gaat maar door.

Terug met de voeten op aarde

De natuur laat mij steeds weer zien dat er beweging is, ook als ik er niets aan doe. Ik hoef niet te duwen en te trekken. Ik heb geen afspraak hoeven maken met de zon, zodat hij wel echt elke dag opkomt. Bomen groeien, zonder dat ik het kan zien.

Dat de dingen ook zonder mij bewegen – is een feit. Het is gotspe te denken dat ik dat allemaal zelf zou moeten doen. En toch kom ik soms in die modus. Als ik heel hard mijn best aan het doen ben, denk ik dat ik overal me mee moet bemoeien. Dat er anders stilstand komt.

Op dat moment ben ik zo gefocust, dat al die bewegingen die er al zijn, buiten mijn blikveld vallen. Het geneesmiddel hiervoor? Aandacht voor dat wat is. Buiten mijn denkwereld. Meditatie helpt me herinneren dat het zo is, binnen in mij. Maar de natuur is net zo’n belangrijke leraar voor me. Dat de dagen langer worden, is een eenvoudig herinnering. Buiten mij.

Herinneren, de beweging in mijzelf

Als ik stil wordt en me naar binnen keer, ervaar ik dat alles beweegt. Gedachten komen en gaan, emoties komen en gaan. En lichamelijke sensaties blijven ook niet op een plek. Ik ben van binnen dus eigenlijk hetzelfde als de natuur! Er is in meditatie niet voor niets de metafoor van de blauwe hemel met de wolkjes van gedachten, gevoelens en sensaties. Voor een goede metafoor kun je altijd bij de natuur terecht.

Binnen is buiten

Mindfulness, meditatie – het lijken soms manieren om buiten mijn leven te gaan staan. Meditatie als een moment van ‘er uit’ stappen. Maar naar binnen gekeerd, daar vind ik dezelfde beweging als buiten. Naar binnen keren herinnert me juist dat ik niet anders ben dan mijn omgeving.

Wat helpt jou weer terug te keren naar aarde, naar dit moment. Uit het denken – naar die plek ten midden van de bewegende wereld?