Hoe de waterkoker mij een wijze les leert over niet-streven
Ik zet vaak thee. Het water verhit ik met een waterkoker. Als het gekookt heeft, giet ik het water in het theekopje, alwaar een theezakje klaar ligt. Wacht ik even. En drink ik het op.
Elke dag weer. Earl Gray, Sterrenmix, Happy Monday, Hartverwarmend, Dirty Chai, Snore and peace, Venkel, Ginseng, Calmer Cameleon, Kruidige Gember (hibiscus en appel), Krachtige Citroengras (peper en kaneel), Goede nachtrust.
Op een dag – ging het anders dan anders.
Soms ben ik even alert en doe ik een dagelijkse handeling met aandacht (yes, mindfulness!). Iets langzamer. Bewust van elk stapje. En zo gebeurde het – dat ik deze handeling opeens in een ander daglicht zag.
Doen versus zijn
Ik merkte dat ik het water actief in het kopje goot. Ik hield de waterkoker stevig vast, en met veel kracht goot ik. Alsof ik het water in het theekopje moest duwen.
Tot ik zag dat water vanzelf naar beneden gaat. Zwaartekracht, weetjewel.
Het enige wat ik hoefde te doen, is de waterkoker lichtjes vasthouden. Met mijn hand in het handvat betekent dat ook: gewoon laten rusten op mijn vingers. Zwaartekracht weetjewel – de waterkoker vliegt echt niet omhoog.
Dus. Lichtjes laten rusten. En dan ietsjes kantelen. Net genoeg zodat tuitje van de waterkoker iets lager is dan de waterspiegel. Dan gaat het water stomen. Zwaartekracht weetjewel.
That’s it.
Ik hoef bijna niks te doen. Eigenlijk vooral het gewoon laten gebeuren.
Een wijze les.
En een metafoor. Voor mij.
De les
Ik doe zo vaak harder mijn best dan nodig is. Behalve de handeling zit er een duw of trek-energie bij. Verspilling? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat het beeld van de waterkoker me regelmatig herinnert om los te laten. Het te laten gebeuren.
Met een lichte toets.
Met een glimlach op mijn gezicht.
