Say yes to the dress, over commitment

Ik wilde een artikel schrijven over commitment. In het kader van de mindfulnesstraining die ik regelmatig geef. Maar, een hypotheek of huwelijk is aan mij (nog) niet besteed. Wat kan ik over commitment zeggen?

Bij dezen dan, een overdenking:

Woordanalyse

Zoals altijd – als ik het niet zo goed weet – pak ik het woordenboek erbij.

Commitment is een engels woord, dus heb ik een vertaling nodig. Inzet, zegt Google me. Mmm, nee. Dat is niet hetzelfde. Klinkt te vrijblijvend. Naar synoniemen.net dan maar. Betrokkenheid, verbondenheid, toewijding. Ook nog te vrijblijvend. Toezegging, verplichting, verbintenis. Nu komen we in de buurt. Vastlegging, toewijzing. Ja, in de buurt.

Mijn gevoel bij het woord commitment is een combinatie van vastlegging en inzet.

Eerst maak je de afspraak met jezelf (hoe? dat lees je in dit artikel over gewoontevorming). En daarna, doe je je best. Dat klinkt goed.

En wat keer op keer blijkt, voor mij persoonlijk, is dat als ik me commiteer, dat dit gebeurt: 

Het effect van commitment

• Ik maak het mezelf makkelijker. Er is geen discussie. Geen gesoebat. Ja, nee, ja, nee. Dat scheelt heel veel energie. En die kan ik gebruiken om gewoon te dóén. 
• Ik haal er meer uit. Want, oefening baart kunst. Leren is een proces dat tijd nodig heeft. Dat soms snel gaat, en dan weer langzaam. Als ik de moed heb dat maar gewoon te laten gebeuren – levert dat meer op.
• Vertrouwdheid met de beoefening geeft me een gevoel van thuis. In een vertrouwde omgeving leer ik beter. 
• Een programma, en een groep, gaat door – ondanks mijn tegenslagen. Ik hoef niet al het zware werk te doen. Als ik ’t even niet weet – ben ik er gewoon (showing up). En kan ik weer aansluiten als ik het weer ‘voel’.
• Er is minder harde discipline of strengheid nodig, omdat ik een punt op de horizon heb staan. Daar ga ik heen. Ik kan ook wel even wat langzamer. 

Als ik dit zo lees, ervaar ik het als vriendelijk. Zorgzaam. Een component van vertrouwen en geduld zit er in. Nice.

Zonder commitment

Ik woon in de Pijp, in Amsterdam, en dat is zo’n beetje het epicentrum van yogascholen. En toch heb ik geen vaste plek. Ik probeer soms iets. Maar dan stop ik weer. Zoveel keuze. Er ontstaat zo geen momentum.

Mijn echte groei en plezier met yoga kwam door het doen van een 30-dagen programma van een fantastische yoga-juf op Youtube. Ze vroeg me commitment. En ondanks dat ik haar nooit ontmoet heb, wil de ik dat wel geven. Aan haar, maar eigenlijk aan mezelf. Ik weet nu dat ik opzoek moet gaan naar een cursus yoga – een training met een begin en een einde. Dat werkt voor mij.

Met losse tips & tricks, waar het internet van overstroomt, lukt het me ook niet zo. Dat weerhoudt me artikelen te schrijven met titels als ’10 tips om je te ontspannen’. Ik heb blijkbaar een systeem nodig. Een begrip van waarom en wat. Ik wil weten hoe de dingen samenhangen.

Die commitment die de 8-weekse mindfulnesstraining vraagt, die maakt verschil. Dat heb ik persoonlijk ervaren.

Maar 8 weken is geen huwelijk of hypotheek. Het is goed te overzien. Daarna kun je je ergens anders op storten. Zal ik het dan seriële commitment noemen?

Hoe is dat voor jou?

Hoe zit dit bij jou. Is vrijheid en vrijblijvendheid voor jou een goede leeromgeving. Vind je een programma benauwend. Of herken je je in mijn beleving?