Mindfulness en de dingen die voorbij gaan
Daar zat ik dan. In een lege zaal. Matjes en kussens lagen op de grond. De the was op. “Dankjewel’ en “succes verder” hadden elkaar afgewisseld. De laatste deelnemer van de 8-weekse mindfulnesstraining was vertrokken.
Nu was het stil. Het petje ‘mindfulnesstrainer’ had ik afgezet. Nog even opruimen. De zaal netjes achterlaten. Het gebouw op slot doen. Sloes. Deze training is voorbij… ieder gaat zijns weegs. Met vaardigheden en inzichten op zak. Maar wel zelfstandig.
Een moment in tijd en plaats.
Een plek waar je iets nieuws ervaart. Waar je iets leert. Om die vervolgens weer achter je te laten.
Dat is het gekke van kennis en vaardigheden. Het leren ervan is soms aan plaats en tijd gebonden. Maar de dingen zelf niet. Die heb je altijd bij je. Ze zitten in je. Als je iets geleerd hebt, kun je het niet ont-leren. Als je de grote hoeveelheid thuisbeoefening van een training hebt gedaan – weet je dingen.
De plek waar ik zelf mindfulness heb geleerd, bestaat ook niet meer. De cursus werd gehouden in een oude brandweerkazerne op een industrieterrein. Dat gebied is in een paar jaar tijd omgetoverd tot een dure woonwijk. Op precies die plek waar ik voor het eerst op een meditatiekussentje plaatsnam, bouwen ze nu een wolkenkrabber van 21 verdiepingen. HAUT* gaat het heten.
Op mijn zondagse wandeling loop ik er langs. En mijmer ik. Hoe vreemd het is, dat een plek die zó belangrijk zijn geweest – ook zo nadrukkelijk kan verdwijnen. En wat er overblijft.
Het herinnert me er ook aan: ik kan maar beter opletten waar ik ben. Aandacht hebben voor het hier-en-nu. Straks is het er niet meer. Ik schrijf dit niet met een opgeheven vinger naar mijzelf. Maar meer als een vriendelijk zetje in de goede richting. Terug naar hier.
Vanuit dit punt. Dicht bij mezelf, hier en nu… kijk ik toch weer nieuwsgierig naar de toekomt.
Oh, the places you’ll go.
*yes, in hoofdletters. Vertaald: top. En van hout gemaakt. Snappie? haut-hout. haha.