Mindfulness en de rest van je leven
“Ik heb het idee dat ik nog maar net begonnen ben” – “de bewegende meditaties en bodyscan spreken me aan, maar voor de zitmeditatie heb ik nog geen rust” – “ik moet het allemaal nog laten inzinken” – “ik denk dat ik over een tijdje het werkboek vanaf het begin opnieuw ga lezen” – “ik vind het nog écht moeilijk om mindful met stress om te gaan!‘
De laatste bijeenkomst van de groepstraining
Bovengenoemde reactie komen van de deelnemers van de 8-weekse groepstraining. We doen altijd een rondje ter afsluiting: wat vond je er van, hoe kijk je er nu naar…
De laatste bijeenkomst van de training is getiteld “de eerste dag van de rest van je leven”. In de eerste weken van de training maak je kennis met verschillende oefeningen. Bodyscan, yoga, zitten, lopen. Allemaal net anders, maar tegelijkertijd allemaal meditatievormen om met je aandacht te leren werken, en je opmerkzaamheid te vergroten. In de laatste weken van de training maken je je eigen programma. Als experiment: hoe integreer ik de mindfulnessbeoefening in mijn leven deze week. Wat past bij me, wat werkt voor me. Wat motiveert me, wat daagt me uit. Daarop reflecteren we ook, om daarna een nog passender programma te maken.
Ondanks alle oefeningen en voorbereiding en reflectie is het gevoel in de groep – die laatste avond: ‘we staan nog aan het begin’. Dat is zó begrijpelijk. En het klopt ook helemaal.
Van nieuw naar naadloos
Denk eens aan een hobby die je al je halve leven doet. Vissen, pianospelen, tuinieren, koken, hockey. Kan je je nog herinneren hoe de eerste weken waren? Hoe nieuw. Hoe onwennig.
Weet je nog hoe je kennismaakte met de praktijk. En de theorie. Het materiaal, de boeken erover, de video’s, de medehobbyisten of teamgenoten. Je leraren?
De jaren die er op volgde. Steeds vaardiger. Beter begrijpend. Realiserend… oh… dat is waarom de leraar daar zo op hamerde…. nu snap ik het pas. Dáárom moet ik suffe toonladders spelen. Verdieping. Beter begrip. Inzicht. Het groter geheel, én de details.
En dan… tien jaar later. De hobby is helemaal van jou. Het past naadloos bij je. Je zou jezelf niet meer zonder kunnen voorstellen.
Twintig jaar later… weer anders.
Hetzelfde, en toch anders
Tijd verstrijkt. Vanzelf. Als je bepaalde handelingen maar blijft doen, bouw je vanzelf naar meesterschap. Zo gaat het ook met mindfulness. Daarin is het paradoxale dat de vooruitgang juist zit in steeds makkelijker terugkeren.
Altijd weer opnieuw dezelfde oefening doen. Terug naar hier-en-nu. Frisse blik! En opmerken dat jij veranderd, dat de oefening anders voor je werkt dan voorheen.
Groeien gaat in spiraalvorm. Je kunt steeds weer dezelfde obstakels tegenkomen. Toch heb je elke keer weer meer bekwaamheid. Je gaat er vanuit een ruimer perspectief mee om. Hopelijk ook met meer zachtmoedigheid 🙂
Verzorg het als een plantje
Wat je ook hebt geleerd in de 8-weekse training… koester het! Verzorg het als een plantje. Met zonlicht en water. Oftewel, houd het in je aandacht, op een passende manier.
- In de ene fase van je leven stop je veel tijd in de beoefening
- In en andere fase oefen je weinig, maar lees je er over of luister je naar lezingen
- Misschien brengt je ruimer bewustzijn vooral heel veel dankbaarheid met zich mee, als het leven meezit
- En op weer een ander moment gebruik je mindfulness enkel en alleen om niet te verzuipen. Zo goed en kwaad als het kan.
Hoe dan ook, het groeit altijd door.
Jouw ontwikkeling?
Kun jij zo een hobby bedenken waarbij je terugkijkt op een lange weg van beginnen, groeien, verdiepen? Van het je langzaam eigen maken. Vertrouwen opbouwen?