Waarom dierendag ook mindfulnessdag is
“waar kom je vandaan?” vroeg ik. “hoe is het klimaat daar?” – “wat eet je graag?” – “hoe is het met je familie?” – “ben je bang voor honger? – ” “hou je van onweer?” De geïnterviewde zweeg. Onbeschofte gast.
Dierendag is mindfulnessdag
Van wikipedia: “De eerste officiële dierendag in Nederland was op 4 oktober 1930. In Nederland werden er op die dag beschouwende artikelen geplaatst in kranten over de verhoudingen tussen mens en dier.”
Omdat we voornamelijk van het menselijk perspectief van de mens-dier-relatie weten, gaat deze dag eigenlijk vooral over mensen. En de verhouding tot hun omgeving.
Dat is ook een omschrijving van mindfulness: “mindfulness it about relationality”!
Wat betekent dat? Lees over mijn ervaring met een giraf, voor uitleg.
Mijn relatie met een giraf
Als ik naar een dier kijk, bijvoorbeeld een giraf in de dierentuin, is het eerste wat ik doe, een vraag stellen. “Hoe is het?” vraag ik, mijn nek in een gekke hoek draaiende, want de geïnterviewde torent 3 meter boven mij uit.
Geen antwoord. Het dier is stil. Zijn (of haar?) blik is kalm. Ik realiseer me dat het zo zal zijn. Praten heeft geen zin. We spreken niet elkaars taal.
Ik word stil. Het gekwetter in mijn hoofd gaat naar de achtergrond.
Ik ben hier, en nu.
En dat is alles.
Vragen als: “waar kom je vandaan?” – “hoe is het klimaat daar?” – “wat eet je graag?” – “hoe is het met je familie?” – “ben je bang voor honger? – ” “hou je van onweer?” …. komen wel op, maar ik stel ze niet.
Er is op dit moment – in tijd en ruimte – alleen het samen zijn. Het zijn.
De blik in de ogen van de giraf is melancholiek. Daar wil ik ook wel meer van weten: “herinnert de overweldigende schoonheid van dit moment je aan de vergankelijkheid van het leven, heb je heimwee naar een plek waar je nog nooit geweest bent?” Nee, ook daar kom ik niet achter.
De vragen komen uit mijn denkgeest. Ze zeggen meer over mij dan over de giraf.
Na een tijdje loopt de giraf geruisloos weg. Dat zo’n groot dier zo stil kan lopen… wonderlijk.
Meerdere wegen naar (mindfulness) Rome
Ik schrijf op dit blog natuurlijk vaak over meditatie. Dat is immers de techniek waarmee je mindfulness kunt ontwikkelen. Waarmee je de stilte op kunt zoeken. Het denken naar de achtergrond kunt sturen, zodat je aanwézig kunt zijn. Maar meditatie is niet de enige weg naar Rome. Samen zijn met dieren, is ook een pad.
Meditatie en dieren, allebei brengen je naar het hier-en-nu
Omdat taal niet de hoofdrol speelt in contact met dieren, wordt het stil. Meditatie is de ‘activiteit’ van het stil zijn. Intentioneel. Met dieren gaat het vanzelf. In die stilte, ben je in de zijn-modus. Geen verwachtingen, geen gerepareer. Alles ontvouwt zich op zijn eigen tijd. Je hoeft nergens heen. Er is zal zoveel te zien!
Accepteren, niet forceren
Met de giraf wilde ik graag contact maken. Die bliefte dat niet. Interesseert hem niet? Misschien. Ik moest het maar accepteren. Is dat niet een interessante manier om naar contact te kijken? Je kunt het niet forceren.
Denken haalt je uit het hier-en-nu
Als ik naar een woestijnhondje kijk en ik wil hem begrijpen heb ik niet genoeg aan kennis. Natuurlijk kan ik het diertje leren kennen door op te zoeken welke soort het is; zoogdier, knaagdier, kuddedier, holbewoner, mannetje, vrouwtje, moedertje, langslaper, omnivoor. Maar daarmee heb ik plaatje niet volledig. Er is mist iets. Zijn kloppend hart, mijn kloppend hart. Ik zit in mijn hoofd – in de boeken. Ik zoek info, en ik ben weg van hier.
Mijn analytische geest lijkt wel een over-ontwikkelde spier. Die meteen gaat pompen, zodra ik iets wil (contact, begrip). Dan roept mijn denken ‘ik doe het wel’- ‘ik kan dit’ – ‘ik weet het’.
Mindfulness en dieren herinneren me dan, dat dat niet hoeft. In dit moment is meer dan genoeg aanwezig.
Of, zoals in een tekst van Eckhart Tolle
We zijn verdwaald in doen, denken, herinneren, verwachten.
Verdwaald in een doolhof van complexiteiten een wereld vol problemen.
We zijn vergeten wat stenen, planten en dieren allemaal nog weten.
We zijn vergeten te zijn.
stil te zijn, onszelf te zijn,
te zijn waar het leven is: Hier en Nu.
Jouw dierenmanieren
Hoe is jouw relatie met dieren? Is het via het intellect dat je het dier leert kennen (soort, leefduur, dieet) – of iets anders. Maakt je huisdier je opmerkzaam voor het hier-en-nu?
